BİR HOYRATIN HİKÂYESİ

 

Bir Hacı’nın evinde yılan varmış. Her sabah

ona bir leğende süt verirmiş. Yılan, sütü içtikten

sonra, yerine bir altın lira kusarmış. Hacı liraları

toplayarak, birkaç yılda büyük bir tüccar olmuş.

Günlerden bir gün, yaşlı adam Hacca gitmek

ister. Bu yüzden oğluna:

-Yavrum, sen de, baban gibi evdeki yılana

kendi ineğimizin sütünden bir tas ver, sakın da

kimseye söyleme, demiş.

Oğul ise “babam ne kadar akılsızdır; işte yılanın

çıktığı yer belli. Orayı kazıp bütün liraları

çıkarır, sonra da yılanı öldürürüm” diye düşünmüş.

Böylece oğlan yılanı beklemeye koyulur, yılan

çıkınca öldürmek isterken, onu yaralar. Yılan

da dönüp oğlanı sokar ve zehiri ile öldürür. Köydekiler

hacının oğlunu toprağa verirler. Hacı köyüne

dönünce onu karşılayan olmaz.

Olup biteni köylülerden öğrenir. Eve varınca, yılan

baş uzatıp söylenir:

-Hain insanlar! Sen de artık bu diyarlarda

kalmayacaksın, burayı terk et, yoksa kendini de

ölü say, demiş. Hacı ise:

-Ama ben bir şey yapmadım ki, der.

Yılansa cevap verir:

-Ama senin öğütünle bu iş oldu. Belimden

yaralıyım der ve ekler:

 

Yara yeri,

Sızıladır yara yeri,

Ne mennen (benden) ğam tükeni (r)

Ne sennen (senden) yara yeri...

 

Benim yaram iyileşir, fakat ona baktıkça hatırlar,

seni de sokmak isterim. Sen de oğlunu hatırlayınca,

beni öldürmek istersin. Senin gitmen,

her ikimizinde yararınadır.

Her hikâyenin bir hoyratı, her horlatın bir

hikâyesi vardır.

 

İsmail Serttürkmen